FW: Να πώς γίνονται τα λεφτά λεφτότερα!

Από σχόλιο αναγνώστη στη Καθημερινή:

 

Από την είσοδο της χώρας στο μνημόνιο παίζεται ένα χοντρό κερδοσκοπικό παιγνίδι, με αφετηρία τις τράπεζες και ενεργό πεδίο τα ομόλογα της χώρας. Επιπλέον, το παιγνίδι αυτό παίζεται με έμφαση, καθώς σε καθεστώς παγκόσμιας ύφεσης, οι κερδοσκοπικές ευκαιρίες λιγοστεύουν σε ποσότητα αλλά αυξάνουν σε ποιότητα. Τι συμβαίνει; Θα αναλύσω ένα υποθετικό σενάριο. Γερμανική τράπεζα κατέχει ελληνικό διετές ομόλογο, ονομαστικής αξίας 100 €. Το ομόλογο αυτό πωλείται 90 € στην δευτερογενή αγορά. Πάω εγώ (εννοείται με τις κατάλληλες διασυνδέσεις και την αντίστοιχη οικονομική επιφάνεια) στην τράπεζα και δανείζομαι το ομόλογο για ένα διάστημα, ας πούμε 6 μήνες. Φυσικά της πληρώνω τον αντίστοιχο τόκο: αν το επιτόκιο είναι 5%, πληρώνω 2,5% άρα πληρώνω στην τράπεζα 2,5 €. Σπεύδω στη συνέχεια να πουλήσω το ομόλογο στη δευτερογενή αγορά και αποκομίζω 90 €. Έχω μείνει με 90 - 2,5 = 87,5 € στην τσέπη και πρέπει να επιστρέψω ομόλογο ονομαστικής αξίας 100 €. Πώς ξεπερνάω την διαφαινόμενη χασούρα; Βάζω το "φράου μάγκαζιν" ή κάποιον αξιωματούχο με κύρος, να επικοινωνήσει ότι η Ελλάδα, πάει τελείωσε, καταρρέει, πτωχεύει, σβήνει, εξαφανίζεται κ.λπ. Το ομόλογο καταποντίζεται στα 60 €. Σπεύδω να το ξαναγοράσω και το επιστρέφω στην τράπεζα. Απολογισμός στην τσέπη μου: -2,5 (τόκος που πλήρωσα στην τράπεζα) + 90 (από την πώληση) - 60 (από την αγορά) = 27,5 € (στα εκατό, καθαρό κέρδος εκ του μηδενός). Απολογισμός τράπεζας: + 2,5 € (από τους τόκους που της πλήρωσα). Όταν η συναλλαγή ολοκληρωθεί, σκέφτομαι να ξαναδανείσω την Ελλάδα, ώστε να μην καταρρεύσει, φτωχύνει, πτωχεύσει, καταστραφεί κ.λπ. και το παιγνίδι ξαναρχίζει (με το ίδιο ομόλογο). Η στήριξη της χώρας στο ευρώ, περιλαμβάνει την συμμετοχή μας στο παιγνίδι αυτό, από ποια μεριά; Του τραπεζίτη ή/και κερδοσκόπου ή του συμβιβασμένου αενάως θύματος, έως πλήρους και απόλυτης υποτέλειας λόγω των συνεχών δανείων; Αυτή είναι η πραγματική εθνική περιπέτεια και απαιτούμε σαφή και ειλικρινή απάντηση στο ερώτημα.